De natuur heeft geen haast en toch raakt alles op tijd af voor haar volgende fase.

Het verwondert me elke keer hoe de natuur me gerust kan stellen.

Geen uitgebreide conversaties met ingewikkelde woorden, geen grootse gebaren. Gewoon zijn.  Mee gedragen worden op haar cyclus, het stromen van het water en het ritselen van de wind tussen de bladeren. De natuur heeft geen haast en toch raakt alles op tijd af voor haar volgende fase.

De natuur nodigt me elke keer weer uit om op mijn eigen cyclus te leven, doorheen mijn dagen, weken en maanden.

Want ook ik verlies mezelf soms in mijn auto-piloot die onbewust verder gaat op het tempo van de maatschappij.

Het kan ook anders. Niet altijd en niet overal maar heel soms... Gun ik mezelf die vertraging want dan kunnen de ongehoorde stukjes naar boven komen.

Dus ik nodig je graag mee uit om even naar jouw binnenkant te luisteren. Wat betekent vertragen voor jou? Hoe zou het zijn om jezelf soms een ander tempo te gunnen?

Laat deze even bezinken, schrijf, journal en/of praat erover met je naasten.

In liefde,

Liesbeth