CTRL + ALT + DEL: wanneer vluchten jouw coping is

Zo gemakkelijk is het niet wanneer het gaat over ons persoonlijke en professionele leven.  Mijn vingers glijden al snel naar de ctrl + alt + del knoppen vantegenwoordig wanneer ik aan het werk ben. Afspraken die teveel lijken, werk waarover ik niet tevreden ben, interpersoonlijke relaties die me stress bezorgen,... De frustraties en irritaties stijgen en ik voel dat het al lang te veel is. Het is crashen en blijven crashen.

Om in de digitale beeldspraak te blijven: het voelt net als een volledig lege telefoonbatterij die je oplaadt en de eerste minuten niet wilt reageren maar die je op 1% toch al snel terug oppakt omdat je verder "moet" doen met alle belangrijke zaken die op je aan het wachten zijn.  Je kan niet verbaast zijn dat je telefoon het al snel weer begeeft en je toch niet verder kan werken.

Dus wat wilt mijn copingmechanisme doen? Ctrl + alt + del , weglopen, alles achterlaten en opnieuw beginnen.

Na heel wat zelfreflectie en stilte momenten weet ik wat eronder zit

Ik heb het gevoel vast te zitten. De pleaser in mij loopt overuren , de pusher in mij weigert stil te vallen  en het kleine meisje in mij huilt de klok rond . En dát geeft kortsluiting.  Mijn computerkamer crasht hierboven en alle alarmbellen gaan af. Mijn copingmechanismen schieten in gang kunnen om mezelf te beschermen omdat ik het bewust nog niet doe.

Herkenbaar?

Dát is het moment waarop we mogen durven grenzen aangeven en nadenken om die batterij even op te laden tot de volle 100% zonder onszelf tussentijds te pushen naar meer. We gaan van ons onbewuste denken en handelen, bewust stilstaan bij wat we nodig hebben zodat wij het weer kunnen overnemen van de chaos in ons hoofd.

Enkele reflectie vragen die ons daarbij kunnen helpen:

• Wat geeft mij energie?

• Wat zou ik nu kunnen veranderen waardoor ik meer innerlijke rust kan ervaren?

• Welke drempels ervaar ik om deze zaken toe te passen? En wat heb ik nodig om deze drempels over te stappen?

  
  

Wanneer we durven stilstaan bij de eerlijke antwoorden op deze vragen geraken we alweer een heel eind verder. En dát is moedig van ons.

In liefde,

Liesbeth